RetroRun 2020

Zaterdag 12 september 2020 stonden er 6 mannen en 1 vrouw op de Aquilobaan in Winschoten om te starten met de RetroRun. Ze gingen de 100 km route van de Run van Winschoten lopen uit 1976. Dit omdat de “echte” Run was afgelast wegens de coronacrisis.

De zes mannen waren: Peter Niewold, Harry Bleeker, Jaap Engelage, Bert Koens, Jan Parijs, Dick Abee en de enige vrouw op de 100 km was Ina Oortwijn, ik dus. Twee deelnemers, Norbert en Ikkelien Cornelis zouden instromen op het 50 km punt voor hun kilometers.

Toen ik het bericht hoorde dat de Run was afgelast dacht ik: “Dan ga ik zelf 100 kilometer lopen”! Ik had van Harm Noor het RUNboek gekregen en daar stond een plattegrond in met de oude route. Dit voornemen heb ik gedeeld in de app groep van Ultralopers van Aquilo en het was maar even of de deelnemerslijst was vol. In verband met de coronamaatregelen werd deze Run in een kleine groep gehouden.

Medio augustus werd een bijeenkomst georganiseerd in het Noorderhonk en het Winschoter Stadsjournaal werd benaderd om de film van de Run uit 1976 te laten zien, om alvast in de stemming te komen. Destijds werd er om 3.00 uur gestart en waren de verzorgingsposten veelal gelegen in de cafés van de plaatsjes die werden aangedaan tijdens de Run. De vrijwilligers van het Winschoter Stadsjournaal waren zo enthousiast dat ze tijdens de RetroRun ook opnamen gingen maken om deze te bewaren in hun archief.

Op deze bijeenkomst werd er een opzet gemaakt voor de uitvoering van de RetroRun inzake de verzorging, starttijd en allerlei andere zaken. Meerdere vrijwilligers meldden zich aan om de verzorging op zich te nemen. Met maar liefst 3 koppels verzorgers/sters en een vliegende keep, voor noodgevallen, waren de atleten in goede handen.

De media kregen ook lucht van de RetroRun en het was maar even of het Dagblad van het Noorden, RTV Noord en Radio Drenthe berichtten over deze monstertocht.

De atleten legden hun laatste trainingskilometers af en op 12 september jl. stonden ze dus klaar in hun speciale, voor deze Run ontworpen, loopshirt. De route op de rug, dus verdwalen was er niet bij. Het was prima loopweer, niet te warm en niet te koud. Er stond ook een behoorlijke groep supporters op de baan en ook Harm Noor meldde zich spontaan.

Jammer genoeg voelde Johan Smit zich niet helemaal fit en gezien zijn leeftijd en de corona was het verstandiger dat hij, en zijn startpistool, thuis bleven. Wiebe Dijkstra van RTV Noord was aanwezig om live verslag te doen van de start van de RetroRun. Harm Noor werd gebombardeerd tot starter en na een inleidend praatje “schoot” hij de atleten weg. 

Onder luid gejuich van de supporters vertrokken ze. De sterke mannen en dito vrouw op weg voor hun 100 kilometertocht. De eerste vijf kilometers zijn om ademhaling en hartslag op orde te krijgen, om in je ritme te komen en om de ervaringen van de start te delen. Je bent als het ware “van de ket”. 

Bij Finsterwolde viel het veld al enigszins uit elkaar. Ieder ging op zijn eigen tempo lopen. Om de 5 kilometer was er een verzorgingspost. Dit was geweldig goed voor elkaar. Er waren 3 koppels verzorgers, Angela en Sharon, Willem en Syta, Arjan en Ageeth die elkaar om de 5 kilometer afwisselden. Dit was een oase van aandacht, winegums, koffie, cola, chocolade en tucjes. Eigenlijk alles wat een atleet zich maar kan wensen. Ook was er aandacht genoeg van een aantal trouwe supporters, maar mocht er onderweg iets gebeuren, dan konden we als loper een beroep doen op Koos. Super geregeld allemaal! Onderweg kreeg je af en toe ook een fietsverzorger/ster naast je en dan kon je weer een poosje lekker kletsen en zo vlogen de kilometers onder je schoenen door.

In mijn geval ging het gewoon goed. Op een gegeven moment haalde ik Jan Parijs in. Jan was leeg. Het wilde niet meer. De motor was op. Op 55 km haalde ik Bert Koens in. Hij had vreselijk last van zijn enkel/voet en moest gewoon stoppen. Balen als een stekker natuurlijk, maar het kon niet meer.

Inmiddels kreeg ik Jaap ook in het vizier. En het gekke van lopen is: als er iemand vóór je loopt, dan moet je er naar toe. Dus op een bepaald moment haalde ik Jaap in, hij haalde mij weer in en zo liepen we om en om naar elkaar toe. Peter kwam ook in het blikveld en zo wisselden we elkaar af. Ondertussen had zich bij elke verzorgingspost een stoet trouwe supporters verzameld. Als we weer verder liepen was het maar even of een stoet auto’s trok onder luid getoeter en geschreeuw (van de inzittenden) aan ons voorbij. Geweldig wat support met je doet.

Inmiddels waren Norbert en Ikkelien ook al gestart voor hun 50 km, maar die waren uit ons blikveld verdwenen. Ook Dick was in geen velden of wegen te bekennen. We hoorden van de verzorging dat Dick en Norbert mooi samen liepen. Ikkelien ging ook prima en Harry was ook nog in de race.

Bij de Gele Klap zag ik in de verte weer een loper. Ik kwam naast hem te lopen, het bleek Harry te zijn. Zijn benen deden zó’n pijn dat gewoon wandelen al een marteling was. Later hoorde ik dat hij bij 70 km gestopt was.

Ik zag enorm op tegen het stuk Noorderdiep - Boven Pekela. Kaal, winderig, niet veel te zien en dan is het een mentale worsteling om door te gaan. Bij het 75 km-punt ben ik even bij de camper gaan zitten. Bouillon en een klein beetje chips moesten me er weer bovenop helpen. Met moeite hees ik me uit de stoel voor weer 5 kilometer. Pffttt…. de aftakeling was begonnen. Stukje voorbij de verzorgingspost stonden mijn pupillen van de ‘Baddedravers’ klaar voor hun laatste lange duurloop. Die gingen ze combineren met mijn laatste kilometers. Super was het! Ze waren nog fris en hadden nog wat leuke verhalen in petto, zo zouden ze me door de moeilijke kilometers slepen die ik nog voor de boeg had.

Bij de 80 km ging Peter in een stoel zitten. Hij was helemaal op. Wat een megaprestatie van hem. Voor het eerst zo ver gelopen!

Bij mij begon het nu ook wat lastiger te worden. Bij de post van 85 km heb ik een stuk stevig gewandeld en na de post van 90 km kreeg ik de gang er weer enigszins in, om bij de 95 km zelfs nog weer te gaan versnellen. Inmiddels liep Jaap ook mooi mee in het groepje en zo naderden we het bordje ‘Winschoten’. Het was inmiddels donker en toen we de Stikkerlaan opliepen was het toch even slikken… Het was stil op de Stikkerlaan… Geen muziek, geen speaker, geen vlaggen, geen supporters en niet alle andere herrie die normaal tijdens de RUN-dag op de Stikkerlaan klinkt.

De bocht om bij de Stikkerlaan. Daar stond Dick ons aan te moedigen. Hij was al bijna een uur binnen van zijn 100 km samen met Norbert die zijn 50 km goed had doorstaan. Ikkelien was ook goed binnengekomen van haar 50 km. Ik naderde de rotonde en ik dacht nog wat staat daar nou allemaal? Supporters met lampjes! Ik hoorde al wat gejuich… Dichterbij komend, zag ik dat er een hele horde mensen stond te roepen en te klappen.

Kippenvel kreeg ik! En met een brok in de keel liep ik door de haag mensen heen de baan op. Niet lang daarna kwam Jaap ook de baan opgerend. Omringd door de mensen die we liefhebben vierden we onze prestatie! Wat een geweldige, fantastische dag! Dat we dit met elkaar mochten doen. Bedankt allemaal!

Ina Oortwijn

Nieuws Overzicht